از مجبوریت مردم سود جویی سیاسی نکنید

مسوولین هماهنگی کمک‌های بشری سازمان ملل متحد هشدار می‌دهند، که در صورت دوام محدودیت کار زنان در موسسات غیر دولتی، به برنامه‌های بشری و مددرسانی در افغانستان ادامه نخواهند داد.

مارتین گریفیتس رئیس اداره هماهنگی کمک‌های بشری سازمان ملل متحد (اوچا) می‌گوید که، با محدودیت تازه، پروازهای سازمان ملل متحد که کمک‌های نقدی را برای مددرسانی بشری به کابل انتقال می‌دادند، متوقف شده‌اند.

در همین حال ّتریشیا گالسمن معاون ریاست هماهنگی کمک‌های بشری، دیروز به رسانه‌ها گفت که: “افغانستان در وسط بحران بشری بی‌سابقۀ قرار دارد، طالبان با این فرمان که زنان دیگر نمی‌توانند در اداره‌های غیر دولتی کار کنند، وضعیت را بدتر ساخته‌اند. مسئولیت این کار در بحران بشری، به گردن طالبان است”.

بحران بشری و نیازمندی به کمک‌ها همگانی در افغانستان، به همگان هویداست و جهان این نیازمندی را بیشتر و پیشتر از افغانستان درک کرده، و بارها از بدتر شدن وضعیت هشدار داده است.

گزارشاتی که از جانب سازمان‌های معتبر جهانی در طول یک سال‌ونیم گذشته به نشر رسیده، همه و همه حکایت از یک تراژیدی دردناک اقتصادی در افغانستان دارد. سازمان ملل متحد و تقریبا همه کشورهای جهان بارها تعهد کرده‌اند، که کمک‌های بشری و نیازمندی‌های مردم افغانستان را از سیاست و دیدگاه‌های جهان پیرامون مناسبات حاکم بر افغانستان جدا دانسته و تنها کمک‌های بشری را بمنظور مقابله با بحران بشری درافغانستان انجام می‌دهند.

اکنون که جهان از یک طرف به تشریح ابعاد بحران بشری می‌پردازد، و از سوی دیگر از توقف فعالیت سازمان‌های امدادرسان در افغانستان هشدار می‌دهد، باید در قدم نخست بدانیم که سازمان‌های امدادرسان جهان، بمنظور مقابله با بحران بشری نه بلکه روی اهداف دیگری فعالیت می‌کنند، زیرا نهادهای مددرسان در حالی فعالیت‌های خویش را توقف می‌دهند، که ملیون‌ها افغان به کمک‌های همگانی نیاز دارند، و هر گونه سکتگی در روند امدادرسانی می‌تواند، جان هزاران تن را بگیرد.

وقتی برای نخستین بار بحث ارسال کمک‌های بشری به افغانستان مطرح شد و حکومت افعانستان خواست تا این کمک‌ها زیر نظر و مدیریت حکومت به نیازمندان در مناطق مختلف افغانستان توزیع گردد، جهان با یک صدا از حکومت افغانستان خواست تا ارسال و توزیع کمک‌های بشری را هیچ‌گونه ربطی به حکومت و نظارت آن ندهد. اگر چه حکومت افغانستان حق داشت، تا بداند که این کمک‌ها از کجا و چگونه جمع آوری شده و چگونه به نیازمندان توزیع می‌گردد، اما حکومت با در نظر داشت وضعیت بحرانی و همچنان جلوگیری از تاخیر در روند ترسیل کمک‌ها؛ توافق کرد تا کمک‌های بشری از طریق موسسات بصورت مستقیم توزیع گردد، اما امروز که بحث کار زنان در موسسات غیر دولتی مطرح بحث است، جهان چرا کمک‌های بشری را در اولویت کاری خویش قرار نمی‌دهند و به بحران بشری نمی‌اندیشد؟

امروز جهان بدست خود بحران را عمیق‌تر و گسترده‌تر می‌کند، تا حکومت افغانستان زیر فشارهای مضاعف قرار گیرد، بدین معنی که مجبوریت، محرومیت و بحران بشری را وسیله استقاده‌های سیاسی قرار می‌دهند.

تقاضای انسانیت این نیست که بحران بشری و مجبوریت مردم وسیله فشار و بدست آوردن اهداف و اغراض سیاسی قرار گیرد.